مدح و ولادت حضرت علی اکبر علیه السلام
عطر خدا دوباره در عالم وزیده است کاسه بیاورید که رحمت چکیده است خورشید آسمان شجاعت٬خدای عشق از روی بــام خـانـۀ آقـا دمـیـده اسـت امشب خدا دوباره زمین را بهشت کرد این هم ز برکـت قـدم نـو رسیده است خورشید بهـر بـوسه زدن بر قـدوم او از آسـمـان بـسوی مـدینه دویـده است واشد گـلی که از ازل الـعـشـق تا ابـد مانند او مدینه به عـمـرش ندیده است سجـده بیاورید به شـکـرانـه عـاشقـان امشب خدا دوباره عـلـی آفـریده است حال تمام هاشمیان خوب و عـالی است صد حیف جای حضرت صدیقه خالی است گرچه حسیـن بود به مـادر شـبـیـه تـر اکـبـر ولی شده به پـیـمـبـر شـبـیـه تـر جمع علی و احمد و زهراست این پسر جاریست مثـل رود به کـوثـر شبیه تر عـبـاس مرتـضـای دگـر بود تا کنون اکـبر ولی شده ست به حـیـدر شبیه تر در بین خاندان علی چون عموی خویش بـازوی او بـه شـیـر دلاور شـبـیـه تـر جـان حسین آمد و در عـشـق می شود بر عمه جان خود دو بـرابر شبـیـه تر ای غنچه های لب همه وقت شکفتن است وقت مدینه رفتن و تبریک گفتن است یوسف کجاست یوسف زهراست این پسر یونس کجاست مونس دلهاست این پسر عیسی کجاست تاکه بنازد به نسل خود موسی کجاست ماه دلاراست این پسر امشب تـمــام آیـنــه ها گـرم مـستی اند از بسکه با محبت و زیباست این پسر از یک طرف شبیه ترین به پیمبر است از یک طرف شبیه به مولاست این پسر مثل عموی خویش حسن با سخاوت است از بسکه با کرامت و آقاست این پسر در اوج گـریه ساکـت و آرام می شود آن لحظه ای که خیره به سقاست این پسر این دو نفر چـقـدر به مولا کـشیـده اند خورشید و ماه را به تماشا کـشیـده اند بـایــد بـرای مـقــدم او ســر بـیـاورنـد صدها هـزار بــادۀ کــوثــر بـیـاورنـد وقتی کـنـار ساحـل دریـاست این پسر بـاید فـرشـتـه پـولک اخـتـر بـیـاورنـد هنگام رزم تیغ که در دستهای اوست بـایـد هــزار لـشـگـر دیگـر بـیـاورنـد وقـت نـبـرد او؛ پــدر و عـمه و عـمـو کم مانده است تا هـمـه پر در بیاورند بــایـد بــرای دیــدن جــنــگــاوری او صدها هـزار مـالـک اشتـر بـیـاورنـد بـایـد بـرای دیــدن نــیــروی دست او او را بـسوی قـلـعـۀ خـیـبـر بـیـاورنـد وقـتـی برای او عـمـو استـاد می شود بــازوی او هـر آیـنـه فـولاد می شـود کـربـبـلا رسیـد و دلـش بـیـقـرار بـود روی عـقاب؛ حـیـدر دُلـدُل سـوار بود مـانـنـد رعـد و بـرق به قـلب سپاه زد لشگر نگو بگو همه جا تار و مار بود اکــبــر نـگـو بـگــو اســدالله کــربــلا تیغش که هیچ هیبت او ذوالـفـقـار بود سربند یاعلی به سرش بستـه بود پس روز تـمــام لـشـگـریـان شام تـار بـود هرکس که در مقابل او صف کشیده بود بـا دیـدنـش هـر آیـنـه فـکـر فـرار بود از این طرف کنار حرم عمه زینـبش پیش حسین؛ خـسته و چـشم انتظار بود یک مرتبه ز عـالـم بـالا خـبـر رسیـد آقا برس که عمر عزیزت به سر رسید |